Το τριήμερο 25 έως 27 Σεπτεμβρίου βρέθηκα στην Αστυπάλαια προσκεκλημένος του Ecocity και του Δήμου Αστυπάλαιας για το Οικολογικό Τριήμερο που διοργάνωσαν με μεγάλη συμμετοχή αλλά και με πολλή ουσία.
Ενέπλεξαν με επιτυχία την τοπική κοινωνία, τους μαθητές, τους φορείς κ.λπ., και η όλη διαδικασία ήταν έτσι δομημένη (παρουσιάσεις από ειδικούς το βράδυ και λεπτομερής διαβούλευση την επόμενη μέρα, με αφετηρία τις παρουσιάσεις για τα ίδια θέματα), που ο διάλογος υπήρξε εκτενής και βαθύς.
Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στα υπέρ και τα κατά της εγκατάστασης ανεμογεννητριών και προσωπικά έμεινα με πικρή γεύση. Κι αυτό γιατί είδα, παρότι οι τόνοι παρέμειναν χαμηλοί, να στρατεύονται δυστυχώς εναντίον των ανεμογεννητριών άνθρωποι νέοι, κατά τα πάντα ενδιαφέροντες, καλοπροαίρετοι, με πραγματική ευαισθησία, με έμπρακτη αγάπη στο περιβάλλον και στον τόπο τους, καθόλου «ψεκασμένοι».
Είναι επειδή τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής δεν είναι αμέσως ορατά όπως είναι οι ανεμογεννήτριες; Είναι επειδή υπάρχει ελλιπής πληροφόρηση ή ακόμα και παραπληροφόρηση; Είναι επειδή η αγωνιστικότητα και τα «κινήματα» είναι πιο ελκυστικά από τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων και τους διεθνείς, ευρωπαϊκούς και εθνικούς στόχους;
Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί, αλλά είναι και κάτι άλλο. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν επιχειρηματικά σχέδια για 76 Γιγαβάτ ΑΠΕ, με όλη την Ελλάδα να έχει καλυφθεί από αιτήσεις αδειοδότησης. Στην ίδια την Αστυπάλαια έχουν κατατεθεί αιτήσεις από 3-4 εταιρείες, αθροίζοντας αριθμό ανεμογεννητριών που δεν θα χώραγαν ακόμα και αν έμπαιναν πάνω στα σπίτια.
Οι περισσότερες από τις επενδύσεις αυτές δεν μπορούν να «σταθούν», δεν μπορούν να αδειοδοτηθούν, ακόμα και με την ευνοϊκότερη νομοθεσία. Στην καλύτερη περίπτωση θα υλοποιηθεί το ένα δέκατο. Αλλά αυτό οι πολίτες δεν είναι υποχρεωμένοι να το ξέρουν…
Συνεπώς, πριν από όλα τα άλλα, και παράλληλα με το νέο ειδικό χωροταξικό, πρέπει η πολιτεία να ξεσκαρτάρει το βουνό των «χύμα» αιτήσεων, ώστε να καθαρίσει το τοπίο. Και επί αυτού του καθαρού τοπίου να συζητήσουμε…