Το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από μια αριστερή κυβέρνηση θα ήταν η στρατηγική καθίζηση των δημοσίων επενδύσεων. Σε ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της Κυριακής αναλύεται σε βάθος το «λευκό καλεντάρι των δημοπρατήσεων μεγάλων έργων για το 2018».
Ολες οι μνηνονιακές κυβερνήσεις προσχώρησαν στο δόγμα της μείωσης των δημοσίων επενδύσεων, προκειμένου να μπουν σε μια τάξη τα εκτροχιασμένα οικονομικά μεγέθη της χώρας. Ηταν λογικό και αυτονόητο. Καθώς όμως από το 2014 και μετά υπερηφανευόμαστε για την επίτευξη όλο και μεγαλύτερων πρωτογενών πλεονασμάτων και η οικονομική δραστηριότητα εμφανίζει τον τελευταίο χρόνο σημάδια ανάκαμψης, απορεί κανείς για την ολοένα και μεγαλύτερη συμπίεση των δημοσίων επενδύσεων.
Για την Αθήνα, το κόστος είναι άμεσα μετρήσιμο. Το τελευταίο μεγάλο αναπτυξιακό έργο που είδε η πόλη χρηματοδοτήθηκε από κοινωφελές ίδρυμα (Σταύρος Νιάρχος), ενώ σημαντικά έργα υποδομής εμφανίζουν μεγάλες καθυστερήσεις: ο «μετροπόντικας» σκάβει στην επέκταση του Πειραιά από τον Σεπτέμβριο του 2013 και με το ευνοϊκότερο σενάριο προβλέπεται η λειτουργία κατά το ήμισυ των έξι υπό κατασκευή σταθμών μέχρι το τέλος του 2019. Υπενθυμίζουμε ότι η σύμβαση κατασκευής της επέκτασης της γραμμής 3 από την Αγία Μαρίνα μέχρι το κέντρο του Πειραιά είχε υπογραφεί την 1η Μαρτίου του 2012 με αρχικό ορίζοντα ολοκλήρωσης τον Σεπτέμβριο του 2017… Η αντίστοιχη επέκταση του τραμ στο μεγάλο λιμάνι ξεκίνησε επίσης το 2013 και οι εργασίες θα έπρεπε να ολοκληρωθούν εντός 25 μηνών. Αν δοθεί σε λειτουργία την άνοιξη του 2019, μιλάμε για τον διπλάσιο (!) χρόνο από τον προβλεπόμενο. Οσο για το «έργο των έργων», την κατασκευή της νέας γραμμής 4, φαίνεται πως θα αργήσουμε ακόμα να δούμε εργοτάξια, καθώς ο διαγωνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνήθεις συμπληγάδες των προσφυγών από τις κατασκευαστικές εταιρείες που διεκδικούν το έργο. Τέλη 2019 και βλέπουμε…
Είναι προφανές ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν διακατέχεται από ιδιαίτερο άγχος για την κληρονομιά που θα αφήσει στον χώρο των δημοσίων, παραγωγικών επενδύσεων. Ισως γιατί είναι πολύ πιθανό τις κορδέλες των εγκαινίων να τις κόψει άλλη κυβέρνηση και άλλος πρωθυπουργός.
