Η κλιματική αλλαγή και η αιολική ενέργεια
Κύριε διευθυντά
Εσχημάτισα τη γνώμη ότι η από 17.6.2020 επιστολή του κ. Γ. Σταθάτου είχε αγαθές προθέσεις – παρά τον (πρωτοφανή στον εννενηνταετή βίο μου) ψόγο περί… «ανεντιμότητάς» μου: η κατηγορία είναι το γεγονός ότι τη συχνότατα ακουόμενη αισθητική απαρέσκεια συμπολιτών μας για ανεμογεννήτριες, τη συνόψισα στη φράση «εμένα δεν μ’ αρέσει να βλέπω ανεμογεννήτρια». Κρίμα. Ωστόσο, ο επιστολογράφος σας θα επιθυμούσε να έχω αναφερθεί και σε άλλες «αμφιβολίες» περί τεχνικών ζητημάτων της Αιολικής. Τα ακόλουθα τέσσερα θέματα τα οποία ονομάτισε, έχουν μάλλον εξαντλητικώς καλυφθεί στη διεθνή βιβλιογραφία και πράξη, ώστε ομολογώ ότι δεν θα περίμενα να γίνεται ξανά λόγος περί αυτών. Παρά ταύτα, ανταποκρίνομαι ευχαρίστως στην πρόσκληση, με τα ακόλουθα βραχύτατα σχόλια.
α) Οσον αφορά το συνολικό ίχνος άνθρακος: βάσει δεδομένων του Εθνικού Κέντρου ΑΠΕ των ΗΠΑ, η κατασκευή / λειτουργία / απεγκατάσταση ανεμογεννήτριας απαιτούν 2% της ενέργειας που παράγει κατά τη διάρκεια της ζωής της. Οι δε εκπομπές της είναι 2% των εκπομπών του φυσικού αερίου και 1% του άνθρακα, για την ίδια παραγόμενη ενέργεια. Οι αριθμοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για «αμφιβολίες».
β) Το δήθεν ασύμφορον της αιολικής ενεργείας έχει προ πολλού ανατραπεί: το σταθμισμένο κόστος παραγωγής (χωρίς φόρους και επιδοτήσεις) ήταν διεθνώς (Lazard), το 2019, ίσο με 41 ευρώ / MWh για την αιολική, έναντι 56 ευρώ / MWh για το φυσικό αέριο.
γ) Οσο για την τρίτη «αμφιβολία» (άμα παλιώσουν, θα είναι αδύνατη η αποξήλωσή τους), ιδού περί τίνος πρόκειται: σήμερα, το 90% των υλικών των ανεμογεννητριών ανακυκλώνεται πλήρως, ενώ για τα (πάντως μη τοξικά) σύνθετα υλικά των πτερυγίων, οι μεν μέθοδοι ανακύκλωσης συνεχώς βελτιώνονται, αφορούν δε πολύ μικρό μέρος της διεθνούς παραγωγής θερμοπλαστικών. Εξ άλλου, δεν έχω ακούσει αίτημα κατάργησης των σκαφών αναψυχής που, και ποσοστιαία, και ποιοτικώς, απαιτούν την ίδια ανακύκλωση.
δ) Τέλος, η ρύθμιση της κυμαινόμενης παραγωγής είναι μια βασική λειτουργική προϋπόθεση για όλες τις κατηγορίες πηγών ενέργειας. Σήμερα, η αβεβαιότητα στην πρόγνωση της παραγωγής των ΑΠΕ είναι συγκρίσιμη με το σφάλμα πρόγνωσης της ζήτησης, και έτσι σπάνια χρειάζεται η χρήση εφεδρειών. Λ.χ., τον Μάιο του 2020 στην Ελλάδα, χρειάστηκε η χρήση 42 ωρών δευτερεύουσας εφεδρείας.
Οι άνθρωποι καλής θελήσεως, όπως ο επιστολογράφος σας, από τέτοια πρακτικά δεδομένα έχουν ανάγκη. Και θα συνυπογράψω την ορθότατη σύσταση του κ. Σταθάτου, «οι αλόγιστες πολεμικές, σίγουρα δεν οδηγούν παρά μόνο στην πόλωση και την παρανόηση».
Η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή μπήκε ήδη καταστροφικά στη ζωή μας. Και δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μαξιμαλισμούς ούτε για «παρανοήσεις».
Θ.Π. Τασιος, Πεντέλη