Πριν από λίγο καιρό ο 21χρονος Δημήτρης Χατζής κατασκεύασε το πρώτο ξύλινο κουτί υπολογιστή. Σε αυτή τη συγκυρία βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη μαζική παραγωγή του προιόντος που ο ίδιος ανασχεδίασε στη σκιά της πανδημίας. Οι σπουδές στη Γερμανία. Τα όνειρα του για το μέλλον.
Ήταν 2014, όταν ο τότε μαθητής της τρίτης γυμνασίου Δημήτρης Χατζής κατάφερε να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στον οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων που κατασκεύασε στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Βιομηχανικής Πληροφορικής.
Ο εκκολαπτόμενος επιστήμονας έλαμψε ξανά, όταν την επόμενη χρονιά απέσπασε το πρώτο βραβείο για τον σχεδιασμό και την κατασκευή ενός ανθρωποειδούς ρομπότ, δείχνοντας ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη περίπτωση 15χρονου.
Έξι χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, ο Δημήτρης Χατζής, φοιτητής πλέον στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών Πολυτεχνείο του Βερολίνου, παρουσιάζει ένα χειροποίητο και απόλυτα φιλικό προς το περιβάλλον κουτί υπολογιστή κατασκευασμένο από ξύλο.
Το «Ascos Case» όπως το ονόμασε ήταν ένα προσωπικό εφηβικό του project με σκοπό να αντέχει ο υπολογιστής τα προγράμματα που φόρτωνε για να υλοποιήσει τις ιδέες του.
«Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω κάτι έτοιμο και να το βάζω να δουλεύει. Πάντα μου άρεσε να το τροποποιώ» τονίζει στο Sputnik o νεαρός εφευρέτης.
«Πρόκειται για έναν ξύλινο κουτί υπολογιστή ανοιχτού τύπου, που δεν έχει ανεμιστήρες για να ζεσταίνεται» μας εξηγεί με απλά λόγια.
Η ιδέα που πήρε το όνομά της από τον ασκό, το πήλινο δοχείο εστίασης στην αρχαιότητα, βρέθηκε σε μια πλατφόρμα crowdfunding και μέσα από αυτήν κατάφερε να πραγματοποιήσει αναβάθμιση στο σχεδιασμό και τα υλικά του υπολογιστή.
«Συνδυάζει τη λειτουργικότητα, την καλαισθησία και το σεβασμό στο περιβάλλον. Λειτουργεί ως ένας κανονικός υπολογιστής όμως είναι η απάντηση στο lockdown, υπό την έννοια ότι τώρα, ο κόσμος περνά περισσότερο καιρό στο σπίτι επιθυμεί και την ομορφιά του χώρου του και την καλαισθησία. Κατασκευάζεται από βιοδιασπώμενες – ανακυκλώσιμες πρώτες ύλες, ενώ απουσιάζει πλήρως το παραδοσιακό πλαστικό», τονίζει ο Δ.Χατζής.
Πλέον ετοιμάζεται και για μαζική παραγωγή με την υλοποίηση του διαδικτυακού καταστήματος της ιδέας του. Αν και οι πατέντες είναι δικές του, στο κομμάτι αύξησης της παραγωγής και στην επέκταση στον εμπορικό τομέα, συνεργάζεται με τον πατέρα του και κάποιους επαγγελματίες του χώρου.
«Είχαμε φτιάξει ένα απόθεμα περίπου 50 κομματιών τα οποία και πουλήσαμε. Πλέον έχουμε φτιάξει μια γραμμή παραγωγής που θα μπορεί να δίνει τον ίδιο αριθμό κομματιών ανά μήνα. Είναι μικρή γραμμή αλλά έχει περιθώρια επέκτασης. Θα έχει και ηλεκτρονικό manual ώστε ο ενδιαφερόμενος να το φτιάχνει μόνος του».
Όνειρα για το μέλλον
Στόχος είναι να επεκταθεί με κάποια καινοτόμα προϊόντα που για ευνόητους λόγους, τα κρατάει ακόμα εκτός δημοσιότητας.
Βασικό όνειρο του είναι να εργαστεί πάνω στη διαστημική τεχνολογία, κάτι που όμως δεν γνωρίζει αν θα καταφέρει να το υλοποιήσει στην Ελλάδα, στη Γερμανία η ακόμα και στη Ρωσία.
Όνειρο ζωής θα ήταν να εργαστεί στη Roscosmos, τη ρωσική διαστημική υπηρεσία. «Η Ρωσία ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη δύναμη στον τομέα του διαστήματος με τη σταθερή άνοδο της διαστημικής υπηρεσίας που ποτέ δεν άφησε τα χρόνια να περάσουν ανεκμετάλλευτα. Όλοι θαυμάζουμε τη διαχρονικότητά της και περιμένουμε να διαδραματίσει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στις εξελίξεις με τον Άρη», τονίζει μεταξύ άλλων, ο Δ. Χατζής.
Σπουδές στη Γερμανία
Ανέκαθεν είχε στο μυαλό του να φύγει από τη χώρα. Αρχικά ήθελε να σπουδάσει στις ΗΠΑ, αλλά καθώς επί προεδρίας Τραμπ χορηγούνταν ελάχιστες υποτροφίες στους ξένους πολίτες επέλεξε τελικά τη Γερμανία για τις σπουδές του.
Ένας από τους λόγους για αυτό ήταν η διπλή υπηκοότητα του καθότι η μητέρα του κατάγεται από τη Γερμανία και αυτό του έδωσε διέξοδο στη μακρινή χώρα του Βορά. Η νοοτροπία των σπουδών στο εξωτερικό καλλιεργήθηκε από την οικογένειά του και βοήθησε σε αυτό η δυνατότητα ενός κρατικού δανείου- μισθού που χορηγεί το γερμανικό κράτος για τα χρόνια των σπουδών του.
Πρωτοπορώντας και εκεί μπήκε στο Πανεπιστήμιο στη σχολή ηλεκτρολόγων μηχανικών στα 18 του, ενώ η πλειονότητα το ξεκινάει στα 21. Θεωρεί τη χώρα δεύτερη πατρίδα του μετά την Ελλάδα και αφού μετέφρασε το βαθμό των Πανελληνίων στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, έχοντας το πλεονέκτημα να μιλά τα γερμανικά ως μητρική γλώσσα, επέλεξε το Βερολίνο.
Δηλώνοντας ικανοποιημένος από τη λειτουργία του γερμανικού Πανεπιστημίου ενώ αναφέρει ότι η γενικότερη φιλοσοφία διαφέρει από τη χώρα μας.
«Στο Πανεπιστήμιο μπαίνουν όλοι αλλά αυτό κρατάει τους καλύτερους, διαχωρίζοντας μέσα σε δύο χρόνια αυτούς που μπορούν από αυτούς που δεν μπορούν. Αν κοπείς σε κάποιο μάθημα τρεις φορές φεύγεις από το πανεπιστήμιο, ενώ δεν μπορείς να σπουδάσεις στην ίδια σχολή σε κάποιο πανεπιστήμιο ολόκληρης της χώρας. Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου η εμπειρία είναι εξαιρετική επειδή υπάρχει τριβή με το αντικείμενο. Δεν πας απλά να παρακολουθήσεις ένα μάθημα. Όλη η οργάνωση του συστήματος σε βοηθάει να οργανώσεις και τη ζωή σου καλύτερα», εξηγεί.
Το πρώτο lockdown τον βρήκε στην Ελλάδα ενώ στο τέλος του καλοκαιριού επέστρεψε στη Γερμανία για την εξεταστική. Ωστόσο ήταν εκείνη η περίοδος, της πρώτης καραντίνας που έδωσε χρόνο στην ιδέα του Ascoscase να αναπτυχθεί.
Στη Γερμανία πάντως όπως μας εξηγεί, το lockdown κατά το περασμένο διάστημα ήταν λιγότερο αυστηρό χωρίς SMS κυκλοφορίας, χωρίς απαγόρευση βραδινής κυκλοφορίας και χωρίς μάσκα παντού, παρά μόνο σε σημεία συνωστισμού. «Και στη Γερμανία έχει κουραστεί ο κόσμος», τονίζει.
Παρά τις δυσκολίες, το μήνυμα που δίνει στους νέους ανθρώπους είναι να μην αφήνουν το χρόνο ανεκμετάλλευτο και να αξιοποιούν κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάζεται.