Η απάντηση είναι απλή και γνωστή σε όλους αρκεί κάποιος να αναρωτηθεί το εξής: τι καθιστά ένα τοπίο όμορφο, λειτουργικό και προσβάσιμο από όλους; Όλοι μέσα μας γνωρίζουμε την απάντηση αλλά τη θεωρούμε τόσο δεδομένη που δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι αυτή είναι και η σωστή.
Είναι ίσως μια απάντηση τόσο δεδομένη, κάτι που την καθιστά για εμάς περίπλοκη. Πρωταρχικά, είτε αναφερόμαστε σε ένα αρχιτεκτονικό δημιούργημα κτιριακής μορφής, είτε στην αρχιτεκτονική τοπίου, είτε σε ένα έργο τέχνης, όπως ένα γλυπτό ή ένας πίνακας ζωγραφικής, κάνουμε λόγο για το περιβάλλον. Και γιατί αυτό; Καθώς όλα τα παραπάνω αποτελούν μεταδεδομένα ενός κύριου δεδομένου που καθίσταται το περιβάλλον ή αλλιώς θεωρούνται «παιδιά» του περιβάλλοντος. Είναι λοιπόν, όπως και οι περισσότερες καταστάσεις στον κόσμο, ένας φαύλος κύκλος. Προστατεύεις το χώρο στον οποίο βρίσκεσαι, προστατεύεις και το περιβάλλον από το οποίο φιλοξενείται αντίστοιχα. Γιατί ενώ η απάντηση είναι τόσο εύκολη, είναι παράλληλα και τόσο δύσκολο να την εφαρμόσουμε στην πράξη;
Γιατί ένα αρχιτεκτονικό δημιούργημα οποιασδήποτε μορφής, όπως ένα κτίριο, ένας δημόσιος χώρος πρασίνου, ένας πολιτιστικός χώρος, ένα έργο τέχνης και οτιδήποτε άλλο εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια της αρχιτεκτονικής σημασίας να απειλείται τις περισσότερες φορές, από την ανθρώπινη αδιαφορία και αμέλεια ως προς αυτό, αντί να προστατεύεται με όλα τα δυνατά μέσα που έχουμε στην κατοχή μας; Γιατί ενώ αναζητάμε και απαιτούμε την ύπαρξη τέτοιων χώρων, αμελούμε την προστασία τους; Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία ενός αρχιτεκτονικού δημιουργήματος τόσο εντός όσο και εκτός του αστικού ιστού της πόλης; Γιατί δεν κατανοούμε τη σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκουμε, ζούμε αλλά κυρίως αποτελούμε "φιλοξενούμενοι" του για κάποιο συγκεκριμένο, μικρό σε σύγκριση με την αιωνιότητα, χρονικό διάστημα ο καθένας μας;
Γιατί δεν παραδίδουμε το περιβάλλον ακόμη καλύτερο, στις επόμενες γενιές, από ότι το παραλάβαμε, αλλά σε χειρότερη κατάσταση; Γιατί ενώ οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι τόσο απλές και εύκολες στην επίλυση τους, τις κάνουμε πολύπλοκες; Βέβαια πότε η ανθρωπότητα αντιμετώπισε σημαντικές καταστάσεις χωρίς να τις περιπλέξει, έστω και στο ελάχιστο επιτρεπτό βαθμό; Οι απαντήσεις είναι στο χέρι μας, όχι μόνο με την μεταφορική έννοια αλλά και με την κυριολεκτική. Ένα τελευταίο ερώτημα τίθεται λοιπόν προς όλους εμάς: είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση με μικρές και απλές καθημερινές πράξεις, οι οποίες μπορεί να μας φαίνονται μηδαμινές, η καθεμία ξεχωριστά, αλλά στο σύνολό τους μπορούν να κάνουν τη διαφορά;
Θεωρώ πως ναι…αλλά εξαρτάται τόσο από το χέρι όσο και από την θέληση του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η προστασία του περιβάλλοντος σημαίνει και προστασία όλων εκείνων των αγαθών, αξιών και ιδεών που θεωρούνται σημαντικά, για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Η προστασία του ενός σημαίνει, παράλληλα, τόσο προστασία όσο και ανάδειξη όλων των υπολοίπων. Μην ξεχνάμε λοιπόν, όλα είναι ένας φαύλος κύκλος…