Του Panos Mourdoukoutas
Η Μαλαισία, η Ινδία και το ΔΝΤ θα μπορούσαν να καταστρέψουν δύο από τα μεγάλα σχέδια της Κίνας στον Ινδικό Ωκεανό – τον οικονομικό διάδρομο Κίνας-Πακιστάν (CPEC) και την Πόλη-δάσος.
Οι επενδυτές πρέπει να παρακολουθούν στενά την ολοένα αυξανόμενη διαμάχη για τα δύο έργα. Θα μπορούσε να εντείνει την αναταραχή που κλονίζει τις αγορές της περιοχής.
O CPEC είναι ένα μεγάλο έργο τόσο για την Κίνα όσο και για τον τοπικό εταίρο της, την πακιστανική κυβέρνηση. Για την Κίνα, ο CPEC είναι η δυτική διαδρομή προς το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής και την πλούσια σε φυσικούς πόρους Αφρική.
Επίσης, εξυπηρετεί τη στρατηγική φιλοδοξία του Πεκίνου να περικυκλώσει την Ινδία. Και αυτό κάνει το Πακιστάν φυσικό σύμμαχο.
Για το Πακιστάν, ο CPEC θα μπορούσε να συμβάλει στη βελτίωση των υποδομών της χώρας, ενισχύοντας παράλληλα την οικονομική της ανάπτυξη κατά τη διαδικασία.
Η πόλη-δάσος της Μαλαισίας είναι επίσης ένα φιλόδοξο έργο για την Κίνα και τον μαλαισιανό εταίρο της. Για την Κίνα, η “Forest City” είναι ένας ακόμη προορισμός στον οποίο θα μπορούν να επιλέξουν οι πλούσιοι πολίτες της για να αποδράσουν από την ραγδαία ρύπανση του περιβάλλοντος στο εσωτερικό. Για την κυβέρνηση, είναι ακόμη ένα “φυλάκιο” στον Ινδικό Ωκεανό.
Η Μαλαισία βλέπει την πόλη-δάσος ως ακόμη ένα κατασκευαστικό έργο που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και εισόδημα για το λαό της. Για όσο διαρκέσει η κατασκευή, βέβαια. Οι οικονομολόγοι αποκαλούν τον αντίκτυπο του έργου ως “πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα”, υποδηλώνοντας ότι θα υπάρξουν πολλές περισσότερες θέσεις εργασίας και ευκαιρίες εισοδήματος μόλις ολοκληρωθεί το έργο -και όταν οι πλούσιοι Κινέζοι μετακινηθούν και αρχίσουν να ξοδεύουν τα χρήματά τους στην τοπική οικονομία.
Το πρόβλημα είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, οι Κινέζοι και οι εταίροι τους έκαναν κάποιες λάθος εκτιμήσεις, οι οποίες απειλούν να σταματήσουν τα δύο έργα επ ‘αόριστον.
Στην περίπτωση της Forest City, οι Κινέζοι εργολάβοι και οι τοπικοί συνεργάτες τους δεν υπολόγισαν το ενδεχόμενο μιας επικείμενης πολιτικής αλλαγής υπό τη μορφή μιας νέας κυβέρνησης υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Mahathir Mohamad, ο οποίος επιδιώκει να αποτρέψει την ξένη ιδιοκτησία στο έργο.
Αυτό είναι σίγουρα ένα μεγάλο πισωγύρισμα για ένα έργο το οποίο θα εξυπηρετεί πλούσιους ξένους, ειδικά πλούσιους Κινέζους.
Στην περίπτωση του CPEC, ο λάθος υπολογισμός της κινεζικής και της πακιστανικής κυβέρνησης έχει δύο μέρη.
Ένα από αυτά είναι η διαφθορά και στις δύο πλευρές της συνεργασίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δύο χώρες ανακοίνωσαν τη δημιουργία μιας επιτροπής “διαφάνειας” πέρυσι. Αλλά τέτοιες επιτροπές σπανίως βοηθούν στην επίλυση της διαφθοράς – ειδικά όταν πρόκειται για κατασκευές. Τα κατασκευαστικά έργα εκτελούνται από τις κυβερνήσεις δύο χωρών που κατέχουν υψηλή θέση στη διαφθορά.
Στο μεταξύ, η διαφθορά εξακολουθεί να πιέζει το κόστος του έργου υψηλότερα κάθε μέρα που περνά, αναγκάζοντας το Πακιστάν να χτυπήσει στην πόρτα του Διεθνούς Ταμείου.
Πρόκειται για έναν ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ οργανισμό, ο οποίος θα μπορούσε είτε να φέρει διαφάνεια στο έργο είτε να το σκοτώσει εντελώς.
Ένας άλλος λανθασμένος υπολογισμός είναι η γεωπολιτική. Ο CPEC διέρχεται από το Κασμίρ που ελέγχεται από το Πακιστάν, μια περιοχή την οποία διεκδικεί η Ινδία.
Μέχρι στιγμής, η Κίνα έχει δοκιμάσει πολλά πράγματα για να σώσει τα δύο έργα. Στην περίπτωση της Μαλαισίας, το Πεκίνο προσπάθησε να υποβαθμίσει το έργο της Forest City. Στην περίπτωση του CPEC, το Πεκίνο προσπαθεί να πείσει τη Ρωσία να προσχωρήσει στο έργο, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στους Globaltimes πέρυσι. Προσφέρθηκε επίσης να αλλάξει το όνομα του έργου, σύμφωνα με αναφορές στον ινδικό Τύπο.
Αλλά καμία από τις δύο κινήσεις δεν επαρκεί για να κατευνάσει την Ινδία.
Αυτό είναι κάτι που οι επενδυτές των μετοχών της περιοχής πρέπει να παρακολουθούν από κοντά, καθώς θα μπορούσε να επιδεινώσει την αστάθεια στις ήδη ασταθείς αγορές εκεί.