Η νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτισμάτων σε δασικές και εντός του αιγιαλού εκτάσεις είναι παλιό, προ 50ετίας και πλέον κυβερνητικό-προεκλογικό κόλπο, που αντί να καταργηθεί από τα «ηθικά πλεονεκτήματα» της κυβερνώσας ψευδο-αριστερο-ακροδεξιάς, κορυφώνεται πάλι προεκλογικά, από τα κατά συρροήν ανήθικα μειονεκτήματά της.
Και ας το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα: Το σημείωμα αυτό δεν αποσκοπεί στο να φορτώσει τις προκατακλυσμιαίες πολεοδομικές αμαρτίες σε σημερινά κυβερνώντα μαύρα πρόβατα και αποδιοπομπαίους τράγους.
Απεναντίας, στόχος αυτού του κειμένου είναι να καταδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κατά δήλωσιν μόρφωμα προοδευτικής αριστερής και με τις σύμφυτες, με τον σοσιαλισμό, οικολογικές δεσμεύσεις και ευαισθησίες, θα όφειλε όχι απλώς να εξαγγείλει, αλλά και δια ροπάλου να καταργήσει το κράτος της 50ετούς και βάλε μικροαστικής κουτοπονηριάς, που έχει εδραιωθεί στο σαλταδόρικο δόγμα: καταπατείστε-χτίστε-δώστε και σώστε!
Και για να είμαστε απολύτως ακριβοδίκαιοι, σε ελάχιστες ή και ανύπαρκτες περιπτώσεις, τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης τολμούν να προτάξουν, στις προεκλογικές τους εξαγγελίες, τον σταδιακό τερματισμό της μικροαστικής ωφελιμιστικής κουτοπονηριάς για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων.
Στην περίπτωση αυτή, οι ίδιες αυτές πολιτικές δυνάμεις βολεύονται με το «καταπατείστε, χτίστε, δώστε και σώστε». Και αναφορικά με το «δώστε» δηλαδή πληρώστε προστιματάκια για το συγχωροχάρτι της νομιμοποίησης των παρανομιών, τα πρόστιμα αυτά πιστοποιούν και ικανοποιούν την ευρωφονιάδικη εισπρακτική αντίληψη των κυβερνώντων. Και όχι βεβαίως με την αλχημιστική παράγραφο του νόμου 4495/2017 που ορίζει, χωρίς καμιά ασφαλιστική δικλείδα, ότι τα εκ των νομιμοποιήσεων έσοδα του κράτους θα διατίθενται για έργα προστασίας του περιβάλλοντος. Ένα ακόμα κερασάκι στην τούρτα του «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»!
Πιστεύω, ότι θ’ αποτελούσε άσκοπη δαπάνη πολύτιμου χρόνου για την καταγραφή ενός πλέγματος εκατοντάδων περιβαλλοντοκτόνων «ρυθμίσεων» από τους μιμητές, του διαβόητου ιταλού αλχημιστή, τέκτονος, γιατρού και πάνω απ’ όλα μάγου-τυχοδιώκτη Alessandro Cagliostro (1743-1795)…
Η μόνη εγγυημένη διαπίστωση αυτού του κατά συρροήν επαναλαμβανόμενου κακουργήματος, θα ήταν ν’ ατενίσει κανείς από οποιοδήποτε ύψωμα το απέραντο τσιμέντινο και ρημοτομικώς αδιέξοδο χάος της ίδιας της ελληνικής πρωτεύουσας.
Το θέαμα, αν και γνωστό, επιμελώς αποσιωπάται από το ίδιο το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, που υποτίθεται ότι διαδραματίζει ρόλο συμβουλευτικό, για τον τερματισμό της πολεοδομικής υποβάθμισης… Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, δεν διακρίνουμε, ακόμη και με τα κιάλια, πλατείς και ευθύγραμμους δρόμους. Το ένα κτίριο κολλημένο πλάι στο άλλο. Με μετά βίας 10% ακάλυπτοι χώροι στις πολυκατοικίες…
Ο εξυμνημένος από αμέτρητους συγγραφείς και περιηγητές Κηφισός, δέχθηκε τη χαριστική βολή στη δεκαετία ’50-’60 με το μπάζωμα και τη μετατροπή του σε δρόμους-παγίδες της ντροπής. Μαζί με τον Κηφισό την ίδια τύχη είχαν και ο χιλιοτραγουδισμένος Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, ο Αλασσώνας κ.α. Οι ίδιες αυτές λεωφόροι και πρώην ποτάμια μετατράπηκαν σε ανθρωποκτόνους χειμάρρους το 1961 και το 1977.
