23 Ιουνίου 1961: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη της Ανταρκτικής. Από τότε, το πιο παγωμένο μέρος του κόσμου είναι και το πιο παράξενο. Η Ανταρκτική είναι μια ήπειρος χωρίς κυβέρνηση. Αυτή η έκταση, δύο φορές στο μέγεθος της Αυστραλίας, δεν έχει χώρα, κράτος ή γηγενή πληθυσμό.
Η συμφωνία που υπεγράφη το 1959, στα βάθη του Ψυχρού Πολέμου, στόχευε να κρατήσει τους στρατούς και τις πυρηνικές δοκιμές μακριά από την Ανταρκτική. Για αυτό και οι 12 χώρες που αρχικά συνυπέγραψαν τη Συνθήκη (σήμερα έχουν φτάσει στις 54) συμφώνησαν να αφήσουν στην άκρη τις όποιες εδαφικές διεκδικήσεις τους και να αφιερώσουν την ήπειρο στην επιστημονική έρευνα.
Το πιο κοντινό πράγμα που έχει η Ανταρκτική σε κυβέρνηση, είναι ένα απλό γραφείο 10 ατόμων στο Μπουένος Άιρες. Η Γραμματεία της Συνθήκης της Ανταρκτικής είναι υπεύθυνη για να διασφαλίζει ότι όλα κυλούν ομαλά ανάμεσα στις 54 χώρες που μαζί κυβερνούν την Ανταρκτική στο όνομα της ειρήνης και της επιστημονικής συνεργασίας.
Εάν φαντάζει δύσκολο, είναι γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει επιχειρηθεί πουθενά αλλού στον πλανήτη. Οι τεράστιοι ανεκμετάλλευτοι φυσικοί πόροι που κρύβονται κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής σημαίνουν πως οι όλο και περισσότερες ερευνητικές βάσεις (ξεπερνούν τις 80) που δημιουργούνται από δεκάδες χώρες, έχουν κίνητρα που ξεπερνούν τα στενά όρια του ρομαντικού ιδεαλισμού της Συνθήκης της Ανταρκτικής.
Όπως η στρατιωτική δραστηριότητα, έτσι και κάθε αναζήτηση ορυκτού πλούτου απαγορεύεται. Όμως, στις επιστημονικές έρευνες που γίνονται στην Ανταρκτική, οι γεωλόγοι έχουν συχνά τον πρώτο ρόλο. Ο λόγος είναι απλός: Οι κυβερνήσεις θέλουν να ξέρουν τι πραγματικά βρίσκεται κάτω από τους πάγους.
Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, η Ανταρκτική κρύβει 200 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου στο έδαφός της, δηλαδή περισσότερα από τα κοιτάσματα του Κουβέιτ ή του Άμπου Ντάμπι.
Βέβαια, το πετρέλαιο της Ανταρκτικής είναι πολύ δύσκολο και απαγορευτικά ακριβό να εξορυχθεί. Όμως, κανείς δεν γνωρίζει εάν αυτό θα ισχύει και το 2048, όταν το πρωτόκολλο που απαγορεύει την αναζήτηση ορυκτών στην ήπειρο θα πρέπει να ανανεωθεί. Μέχρι τότε, ο πλανήτης μπορεί να είναι τόσο απελπισμένος για ενέργεια, ώστε το πετρέλαιο της Ανταρκτικής να μην μοιάζει πια τόσο οικονομικά ασύμφορο.
Για αυτό και χώρες όπως η Κίνα παίρνουν θέση για τη μέρα που οι σημερινοί περιορισμοί της Συνθήκης δεν θα ισχύουν πια. Μέχρι τότε, περιμένουν.
